Inmiddels zijn we bijna vier weken in Nepal. In Dharan hebben we onze draai goed kunnen vinden. We hebben goed contact met de artsen van de diabetespoli en hebben op verschillende afdelingen mogen kijken. Op een dag doen we zoveel indrukken op dat het lastig is om op te schrijven wat we zien en meemaken. In deze blog willen we proberen te vertellen hoe het leven hier is. Dat het echt niet makkelijk is, dat de mensen hier vrolijk zijn en tevreden lijken met hun leven hier, maar dat daar zoveel achter schuilt...

Door de armoede en afstand kunnen veel mensen het niet veroorloven naar het ziekenhuis te komen. De armste mensen van Nepal wonen veelal in de bergen en hebben geen werk, laat staan vervoer om naar het ziekenhuis te komen. Wanneer wij in Nederland merken dat een kind ziek is, gaan wij naar de dokter. Deze kan uitwijzen wat er aan de hand is of we worden doorgestuurd naar het ziekenhuis. Hier in Nepal bidden de mensen dat kind het beter wordt. Ze gaan naar healers voor herbal medicine en denken daarmee het kind te helpen. Wanneer het zo ernstig wordt en de mensen niet meer weten wat ze moeten doen komen ze pas, wanneer dit dus financieel kan, naar het ziekenhuis.

Op dinsdag mochten we naar de verpleegafdeling voor kinderen. Er zijn twee units. Per unit zijn er 30 bedden in één ruimte. Op deze units liggen eigenlijk alle patiënten, van botbreuken tot ondervoeding. Op unit 2 hebben we een baby van 3,5 maand gezien met diabetes type 1. De arts heeft ons uitgelegd dat de baby gediagnosticeerd is toen zij 1,5 maand oud was. Zij is opgenomen geweest in het ziekenhuis in Biratnagar en vanuit daar, met insuline naar huis gestuurd. In de apotheek waar ze de medicijnen hebben opgehaald kregen ze, naast insuline, ook een insulinepen mee. Deze was voorgevuld met NaCL (water met zoutoplossing). Het ging niet goed thuis met het kindje ondanks de medicijnen en het babytje is afgelopen week opgenomen in het BPKIHS in Dharan met een DKA (Diabetische Keto Acidose), dit krijg je wanneer je een lange tijd een veel te hoge bloedsuiker hebt. Naar gesprekken met ouders bleek dat zij niet de insuline gaven aan hun kind, maar de NaCL oplossing. Zij hadden geen idee dat dit geen insuline is. Educatie over deze ziekte is moeilijk. Ouders zijn vaak niet (hoog) opgeleid en hebben geen idee van de gevolgen van de ziekte, de symptomen van een hypo of hyper, laat staan wat diabetes überhaupt inhoud voor kind en het gezin.

Ook was er een geval van tuberculose bij een acht-jarig meisje. Dit is een infectieziekte veroorzaakt door een bacterie. Daarnaast overdraagbaar via de lucht. Er was een mantoux-test gedaan bij haar om uit te wijzen of zij daadwerkelijk tuberculose had, waar ze haar in eerste instantie op verdachten. In Nederland zou je in zo'n geval de patiënt bij het verdenken van tuberculose de patiënt geïsoleerd verplegen. Hier was inmiddels de mantoux-test positief, maar moest nog gewacht worden op de speekselkweek om het daadwerkelijk vast te stellen zodat ze verplaatst zou worden naar een isolatiekamer. Isolatiekamers hier zijn kamers met twee patiënten en een inmiddels enorme bloedhitte door de zomerse temperaturen.

Op woensdag hebben we mogen kijken op de ICU (intensive Care Unit) voor kinderen. Hier wordt voor Nepalese termen hygiënisch gewerkt, maar vergeleken met Nederland is dit een grap. We kregen een schort aan, onze haren vast en slippers aan van de afdeling. Aan handhygiene wordt überhaupt niet gedaan, dus dit was geen uitzondering. Op de unit lag een moeder met een premature baby op haar borst. Het kindje lag zo tevreden bij haar. Op de unit zelf zijn 10 bedjes en sinds kort is er één couveuse. Er waren op dit moment vier kinderen op de ICU. Ter loops werd nog even verteld dat er net een kindje was overleden aan neonatale sepsis. Het kindje lag ingewikkeld in een doek in het bedje. Voor ons deed het lijken alsof het voor de verpleegkundigen op de unit de normaalste zaak van de wereld was.... Het zal hier dan ook wel veel vaker gebeuren dan in Nederland.

Facing reality in Nepal, niet altijd makkelijk...

Namasté