We wennen steeds meer aan het Nepalese leventje. Alles rustig, alles op zijn tijd. Nu we wat meer in het BPKIHS (B.P. Koirala Institute of Health and Science) zijn, zien we steeds meer hoe bizar de zorg hier geregeld is.

Om het ziekenhuis heen liggen verschillende mensen, veelal te wachten op familie die in het ziekenhuis verblijft. Er is geen geld om heen en weer naar huis te gaan, dus slapen ze voor het ziekenhuis. Wanneer we het ziekenhuis binnenkomen komt je een urinegeur tegemoet die zo sterk is dat we ons keer op keer afvragen hoe dat überhaupt mogelijk is.

Op de diabetes poli zelf valt het gelukkig mee. We hebben nu gezien wat de algemene verpleegkundige doet op de poli. Voornamelijk geeft ze insuline uit, daarnaast bloedglucosestrips en naalden. Verder hebben wij dit meer als stoorzender ervaren, omdat ze dit doet tijdens dat de arts in bespreking is met de ouders/patiënt. Ook is het bizar dat ze hier niet buiten de kamer wachten op hun beurt, maar gewoon in dezelfde kamer, waar de andere patiënten ook worden besproken, wachten. Er wordt rustig voorgedrongen, maar niemand die er wat van zegt. Mensen komen hier ook niet op afspraak, maar komen gewoon binnenlopen. Streven is dat ze één keer in de maand komen, maar wanneer het minder gaat kan dit ook eens in de twee weken zijn.

We hebben gemerkt dat de ouders/kinderen op de diabetespoli voornamelijk komen om de arts te spreken en de gratis insuline op te halen. Ze gaan een enkele keer langs de diëtiste wanneer ze nieuw gediagnosticeerd zijn of wanneer ze doorgestuurd zijn door de arts. Dit, terwijl voeding en kennis daarover juist zo belangrijk is bij diabetes. Verder valt het ons keer op keer op hoe rommelig de administratie is. Er wordt continu gezocht naar papier wat dan weer ergens onder op een stapel ligt. Elke keer maken we wel weer wat anders mee waarvan we denken: waarom doen ze dat op deze manier? Waarom niet zo…. In die zin valt hier zoveel aan zorginnovatie te doen dat je hier nooit klaar bent.

We blijven dus nog maar even ;)

In Nepal is het al best bijzonder om blank te zijn. In Dharan daarentegen zijn we echt een bezienswaardigheid! Inmiddels valt het ons niet meer op dat de Nepalezen ons blijven nastaren, we raken eraan gewend. Soms gaan we met de safari (tuktuk) naar de stad. Wanneer ze enigszins Engels kunnen krijgen we vaak de vraag waarom we nu wel de safari nemen, omdat we altijd lopen… haha! Ze gaan ons al echt herkennen hier…

Afgelopen vrijdag waren we uitgenodigd bij de 1e verjaardag van de dochter van de arts. Wat een bijzonder feest! Zij vierden het heel groots, veel mensen, lekker eten, muziek en een heus podium.

Verder vermaken we ons prima, hier en daar lopen we wat hard op de campus. Dat doen gelukkig wel wat meer mensen hier, dus dat is gelukkig niet heel bijzonder. Daarnaast zijn we goed bezig met school, waarvoor we hier natuurlijk zijn.

Namasté!