Last weeks in Nepal

Helaas komt aan dit mooie avontuur volgende week een eind. Volgende week nemen we afscheid van elkaar, de één terug naar Nederland en de ander nog twee weken reizen. De afgelopen weken hebben we in Dharan onderzoek verricht naar de waarde van een diabetesverpleegkundige in de kliniek en wat zij zou kunnen toevoegen om de zorg een klein stukje beter te maken voor de kinderen hier. Inmiddels zijn we alle verzamelde gegevens aan het verwerken in een mooie rapportage en uiteindelijk zullen wij hier 7 juni een posterpresentatie van geven bij Diabeter in Rotterdam.

Zoals de meeste van jullie wel gezien hebben zijn we een doneeractie gestart. Wij willen op 9 juni de halve marathon van Zwolle gaan lopen om daarmee geld in te zamelen voor dit project! Inmiddels hebben we al €675,- opgehaald. Wat een fantastisch bedrag! Bedankt aan alle mensen die al gedoneerd hebben. Hierbij nog even de link naar de donderactie voor degenen die nog willen doneren: https://www.doneeractie.nl/halve-marathon-voor-nepal/-27753.

Vorige week hebben we afscheid genomen in de kliniek in Dharan. Het is gek om van deze vertrouwde plek weg te gaan en zullen hier altijd met een warm hart aan terug denken! In zekere zin is het maar goed dat de kinderen van de kliniek in principe maar eens per maand komen, zo hebben we niet de mogelijkheid gehad echt te hechten aan de mensen.

Gisteren hebben we een ziekenhuis vlakbij Kathmandu mogen bezoeken. Het Patan Hospital is naast het B.P Koirala in Dharan één van andere ziekenhuizen dat bij Life for a Child is aangesloten. Fantastisch om de vergelijking te kunnen maken met het ziekenhuis in Dharan. Hier ging alles al zoveel anders! We hebben een aantal patiënten mogen ontmoeten met diabetes type 1, waaronder een jongen die net 30 jaar geworden is. Hij valt buiten het Life for a Child project, omdat hij ouder dan 25 jaar is. Dit betekent voor hem dat hij dus geen insuline en hulpmiddelen meer gratis krijgt van LfaC. Hij vertelde (via de arts als tolk) dat hij alleen al 2000 Rp (= €15,50) aan insuline kwijt is per maand. Als je dan nagaat dat het gemiddelde maandinkomen van een Nepalees €71,- is en hij naast deze insuline nog bloedglucose stripjes en naalden nodig heeft die zeker niet goedkoop zijn blijft er weinig geld over voor je andere eerste levensbehoeften. Via LfaC krijgen kinderen tot 26 jaar twee bloedglucose stripjes vergoed. Dit is al een minimaal aantal om de bloedsuikers onder controle te houden. Deze jongen prikt nu nog maar twee keer in de week, omdat hij het niet kan opbrengen meer stripjes te kopen. We wisten natuurlijk wel dat dit schrijnende verhaal vaker voor komt, maar hebben het nu met eigen ogen gezien... Erg moeilijk aangezien het in Nederland allemaal zo goed geregeld is voor Diabeten.

Verder had de arts van Patan een meisje van 25 jaar met type 1 opgebeld om naar het ziekenhuis te komen om ons wat te vertellen over haar leven in Nepal met Diabetes. Het meisje deed het erg goed. Ze spuit twee keer per dag de mix insuline welke vergoed wordt en had afgelopen week een gemiddelde van 6,1 wat erg netjes is. Zulke gevallen zijn er dus gelukkig ook :)

We gaan jullie op de hoogte houden wat betreft onze halve marathon, de voortgang van school en wat er uiteindelijk daadwerkelijk met het geld gebeurd dat jullie doneren.

Tot in Nederland! Namastè

Facing reality

Inmiddels zijn we bijna vier weken in Nepal. In Dharan hebben we onze draai goed kunnen vinden. We hebben goed contact met de artsen van de diabetespoli en hebben op verschillende afdelingen mogen kijken. Op een dag doen we zoveel indrukken op dat het lastig is om op te schrijven wat we zien en meemaken. In deze blog willen we proberen te vertellen hoe het leven hier is. Dat het echt niet makkelijk is, dat de mensen hier vrolijk zijn en tevreden lijken met hun leven hier, maar dat daar zoveel achter schuilt...

Door de armoede en afstand kunnen veel mensen het niet veroorloven naar het ziekenhuis te komen. De armste mensen van Nepal wonen veelal in de bergen en hebben geen werk, laat staan vervoer om naar het ziekenhuis te komen. Wanneer wij in Nederland merken dat een kind ziek is, gaan wij naar de dokter. Deze kan uitwijzen wat er aan de hand is of we worden doorgestuurd naar het ziekenhuis. Hier in Nepal bidden de mensen dat kind het beter wordt. Ze gaan naar healers voor herbal medicine en denken daarmee het kind te helpen. Wanneer het zo ernstig wordt en de mensen niet meer weten wat ze moeten doen komen ze pas, wanneer dit dus financieel kan, naar het ziekenhuis.

Op dinsdag mochten we naar de verpleegafdeling voor kinderen. Er zijn twee units. Per unit zijn er 30 bedden in één ruimte. Op deze units liggen eigenlijk alle patiënten, van botbreuken tot ondervoeding. Op unit 2 hebben we een baby van 3,5 maand gezien met diabetes type 1. De arts heeft ons uitgelegd dat de baby gediagnosticeerd is toen zij 1,5 maand oud was. Zij is opgenomen geweest in het ziekenhuis in Biratnagar en vanuit daar, met insuline naar huis gestuurd. In de apotheek waar ze de medicijnen hebben opgehaald kregen ze, naast insuline, ook een insulinepen mee. Deze was voorgevuld met NaCL (water met zoutoplossing). Het ging niet goed thuis met het kindje ondanks de medicijnen en het babytje is afgelopen week opgenomen in het BPKIHS in Dharan met een DKA (Diabetische Keto Acidose), dit krijg je wanneer je een lange tijd een veel te hoge bloedsuiker hebt. Naar gesprekken met ouders bleek dat zij niet de insuline gaven aan hun kind, maar de NaCL oplossing. Zij hadden geen idee dat dit geen insuline is. Educatie over deze ziekte is moeilijk. Ouders zijn vaak niet (hoog) opgeleid en hebben geen idee van de gevolgen van de ziekte, de symptomen van een hypo of hyper, laat staan wat diabetes überhaupt inhoud voor kind en het gezin.

Ook was er een geval van tuberculose bij een acht-jarig meisje. Dit is een infectieziekte veroorzaakt door een bacterie. Daarnaast overdraagbaar via de lucht. Er was een mantoux-test gedaan bij haar om uit te wijzen of zij daadwerkelijk tuberculose had, waar ze haar in eerste instantie op verdachten. In Nederland zou je in zo'n geval de patiënt bij het verdenken van tuberculose de patiënt geïsoleerd verplegen. Hier was inmiddels de mantoux-test positief, maar moest nog gewacht worden op de speekselkweek om het daadwerkelijk vast te stellen zodat ze verplaatst zou worden naar een isolatiekamer. Isolatiekamers hier zijn kamers met twee patiënten en een inmiddels enorme bloedhitte door de zomerse temperaturen.

Op woensdag hebben we mogen kijken op de ICU (intensive Care Unit) voor kinderen. Hier wordt voor Nepalese termen hygiënisch gewerkt, maar vergeleken met Nederland is dit een grap. We kregen een schort aan, onze haren vast en slippers aan van de afdeling. Aan handhygiene wordt überhaupt niet gedaan, dus dit was geen uitzondering. Op de unit lag een moeder met een premature baby op haar borst. Het kindje lag zo tevreden bij haar. Op de unit zelf zijn 10 bedjes en sinds kort is er één couveuse. Er waren op dit moment vier kinderen op de ICU. Ter loops werd nog even verteld dat er net een kindje was overleden aan neonatale sepsis. Het kindje lag ingewikkeld in een doek in het bedje. Voor ons deed het lijken alsof het voor de verpleegkundigen op de unit de normaalste zaak van de wereld was.... Het zal hier dan ook wel veel vaker gebeuren dan in Nederland.

Facing reality in Nepal, niet altijd makkelijk...

Namasté

White chicks in Dharan

We wennen steeds meer aan het Nepalese leventje. Alles rustig, alles op zijn tijd. Nu we wat meer in het BPKIHS (B.P. Koirala Institute of Health and Science) zijn, zien we steeds meer hoe bizar de zorg hier geregeld is.

Om het ziekenhuis heen liggen verschillende mensen, veelal te wachten op familie die in het ziekenhuis verblijft. Er is geen geld om heen en weer naar huis te gaan, dus slapen ze voor het ziekenhuis. Wanneer we het ziekenhuis binnenkomen komt je een urinegeur tegemoet die zo sterk is dat we ons keer op keer afvragen hoe dat überhaupt mogelijk is.

Op de diabetes poli zelf valt het gelukkig mee. We hebben nu gezien wat de algemene verpleegkundige doet op de poli. Voornamelijk geeft ze insuline uit, daarnaast bloedglucosestrips en naalden. Verder hebben wij dit meer als stoorzender ervaren, omdat ze dit doet tijdens dat de arts in bespreking is met de ouders/patiënt. Ook is het bizar dat ze hier niet buiten de kamer wachten op hun beurt, maar gewoon in dezelfde kamer, waar de andere patiënten ook worden besproken, wachten. Er wordt rustig voorgedrongen, maar niemand die er wat van zegt. Mensen komen hier ook niet op afspraak, maar komen gewoon binnenlopen. Streven is dat ze één keer in de maand komen, maar wanneer het minder gaat kan dit ook eens in de twee weken zijn.

We hebben gemerkt dat de ouders/kinderen op de diabetespoli voornamelijk komen om de arts te spreken en de gratis insuline op te halen. Ze gaan een enkele keer langs de diëtiste wanneer ze nieuw gediagnosticeerd zijn of wanneer ze doorgestuurd zijn door de arts. Dit, terwijl voeding en kennis daarover juist zo belangrijk is bij diabetes. Verder valt het ons keer op keer op hoe rommelig de administratie is. Er wordt continu gezocht naar papier wat dan weer ergens onder op een stapel ligt. Elke keer maken we wel weer wat anders mee waarvan we denken: waarom doen ze dat op deze manier? Waarom niet zo…. In die zin valt hier zoveel aan zorginnovatie te doen dat je hier nooit klaar bent.

We blijven dus nog maar even ;)

In Nepal is het al best bijzonder om blank te zijn. In Dharan daarentegen zijn we echt een bezienswaardigheid! Inmiddels valt het ons niet meer op dat de Nepalezen ons blijven nastaren, we raken eraan gewend. Soms gaan we met de safari (tuktuk) naar de stad. Wanneer ze enigszins Engels kunnen krijgen we vaak de vraag waarom we nu wel de safari nemen, omdat we altijd lopen… haha! Ze gaan ons al echt herkennen hier…

Afgelopen vrijdag waren we uitgenodigd bij de 1e verjaardag van de dochter van de arts. Wat een bijzonder feest! Zij vierden het heel groots, veel mensen, lekker eten, muziek en een heus podium.

Verder vermaken we ons prima, hier en daar lopen we wat hard op de campus. Dat doen gelukkig wel wat meer mensen hier, dus dat is gelukkig niet heel bijzonder. Daarnaast zijn we goed bezig met school, waarvoor we hier natuurlijk zijn.

Namasté!

Onze eerste dagen in Nepal

Inmiddels zijn we alweer een paar dagen in Nepal. Na een reis van 13 uur kwamen we aan in Kathmandu. Vanaf het vliegveld hadden we geregeld dat we opgehaald werden door het hotel waar we twee nachten zouden verblijven. We kwamen het gebouw uit en hier stond zo'n 50 man aan de overkant van de straat met blaadjes in hun handen met verschillende namen erop. Zo stond er ook een man met Nicole op zijn a4tje. We spotten hem gelijk en we konden met hem mee in de taxi.

Al rijdende zagen we een deel van Kathmandu. Wat een cultuur shock... We zagen een oude, vervallen stad met heel veel scooters en auto's die door elkaar heen rijden. Ze rijden hier links van de weg, toeteren als ze duidelijk willen maken dat ze eraan komen, halen elkaar op de gekste manieren in, maar niemand is geïrriteerd of boos. Heel bijzonder vonden we dit.

Eenmaal aangekomen in het hotel, welke midden in het centrum van Kathmandu (Thamel) staat, werden we hartelijk ontvangen en werden onze tassen naar de derde verdieping gedragen. Vervolgens werd ons nog gevraagd of we naar beneden kwamen voor een welkoms thee. Eenmaal gesetteld zijn we de stad in gegaan. Er zijn veel kraampjes met allerlei eten, met drinken en meer chips en koek als gezonde dingen. Echt groente en fruitkraampjes zie je hier niet heel veel. Het was even wennen met de koers, maar het eten en drinken is hier niet zo duur. De eerste avond waren we zo'n 500 Nrs kwijt, dit is ongeveer 4 euro. Hier kunnen we dus goedkoop en heerlijk (heet) uit eten!

Op zaterdag hebben we de Swayambhunath Stupa, ookwel de Monkey Temple genoemd, bezocht. Deze tempel bevind zich op een hoge berg, welke met trappen te beklimmen is. Een beste klim dus voor ons... Eenmaal boven was dit het ook wel waard. Wat een uitzicht over de stad en wat een prachtige tempel. De ogen op de tempel zijn de ogen van Buddha hebben wij ons laten vertellen.

We vinden het verwonderlijk hoe bijzonder lief de mensen hier zijn, hoe arm ze ook zijn. We merken dat de mensen wat schuchter, soms verlegen zijn, maar wanneer wij vriendelijk lachen of hen begroeten worden we vaak vrolijk terug gegroet. In Kathmandu zijn er redelijk wat toeristen welke vooral voor trekkingen komen door de bergen. Toch lijkt het alsof de Nepalezen het altijd bijzonder blijven vinden om een 'blanke' te zien en vragen dan ook vaak waar we vandaan komen.

Op zondag vlogen we al vroeg naar Biratnagar, om vanaf daar met de taxi naar Dharan toe te rijden. We hadden al gehoord dat Dharan geen toeristisch plaatsje is, dat de mensen er vaak geen Engels kunnen en er niet veel 'blanke' mensen komen, dus we waren enigszins voorbereid op wat ons te wachten stond. Na een vlucht van 40 minuten kwamen we aan in Biratnagar. Biratnagar heeft een klein vliegveld, dus we moesten wachten in een klein hokje op onze bagage. Er liepen mannen af en aan met een soort van kruiwagens met alle koffers en tassen er in. Het was zon apart gezicht! Toen we onze tassen eenmaal hadden ontvangen liepen we richting de taxi plaats. Er stonden veel taxi's te wachten en alle Nepalese mensen wisten precies waar ze naar toe moesten en liepen een kant op. Wij bleven even staan om te observeren wat ons te wachten stond. Al gauw kwam er een mannetje naar ons toe om te vragen waar we naar toe moesten. We vertelden dat we naar Dharan moesten en al gauw werd er een tweede man bij geroepen met een prijslijst. We vonden het al gauw prima, als we maar bij het B.P. Koirala Institute of Helath Sciences uitkwamen, het ziekenhuis dus. Er werd iemand gestrikt wie totaal geen Engels kon, maar moest lachen toen we vroegen of hij de weg wel wist. Na een ritje in een klein mini busje, wat echt hilarisch was, kwamen we veilig aan in het ziekenhuis. De beste man wilde ons precies, maar dan ook helemaal precies afzetten waar we wilden zijn. Dus vroeg hij de eerste de beste bewaker waar naartoe. Wij vertelden dat we op zoek waren naar een specifieke dokter, welke ons zou ontmoeten op 4 maart. Een foto hadden we ook, dus deze konden we laten zien. Er kwam toevallig een nurse voorbij op een scooter welke wel ongeveer leek te weten waar we moesten zijn.

We kwamen bij een ander gedeelte aan van het ziekenhuis en één van ons mocht achter de bewaker aan lopen om de dokter die we zochten te vinden. We liepen behandelkamer in en uit, en wanneer de bewaker een arts of verpleegkundige aansprak moest Nicole de foto laten zien van wie we zochten. Uiteindelijk was er een verpleegkundige die hem kende en precies wist waar we moesten zijn. Mooi! Eenmaal op deze afdeling aangekomen sprak Nicole met de verpleegkundigen die hem kenden. Helaas, vertelde ze, is hij 'on leave'..... Goed verhaal wel. Gelukkig hadden we zijn telefoonnummer gekregen en hebben we hem kunnen benaderen. Hij heeft ons instructies gegeven om bij het guesthouse te komen en had een kamer voor ons geboekt. Hij was on leave voor het Holi Festival vertelde hij via de telefoon.... Hij wel.... Haha. Helaas hebben wij dit net gemist :(. We hebben een prima kamer in het guesthouse waar we ook WiFi hebben. Deze doet het meestal wel en soms ook even niet. Verder moeten we het doen met koud water uit de douche. Maar dat is met deze temperaturen nog niet eens zo gek. Het guesthouse bevindt zich op een soort campus. De campus heeft twee restaurants en verschillende sportvelden. Het is er erg schoon.

Op maandag hebben we voor het eerst meegelopen op de OPD for Pediatric Diabetes. We werden hartelijk ontvangen door de artsen die hier spreekuur hebben. Ze zitten met drie artsen in één kamertje. Patiënten worden tegelijk geholpen door één arts. Ze laten hun boekje met bloedsuikerwaardes zien. Meestal prikken ze twee keer op een dag, omdat dit vergoed wordt. Deze waardes worden bekeken en aan de hand hiervan geven ze advies om de dosis Mixtard insuline aan te passen. Deze insuline wordt vergoed door het Life for a Child Project. Al met al was het een indrukwekkende dag, we hebben veel kunnen zien en vragen en zijn benieuwd naar de volgende poli!

We blijven ons verbazen over het simpele leven van de Nepalezen. Alles, maar dan ook alles is zo anders als dat het in het Westen gaat. Toch zijn de mensen hier zo blij... Erg mooi om te zien.

Namasté

Yeah, Nepal! ... maar wat gaan we daar nou eigenlijk doen?

Na een jaar aan voorbereidingen, samenwerking organiseren tussen Diabeter en het Windesheim en op het laatst nog onzekere weken of de samenwerking wel écht door zou kunnen gaan is het dan eindelijk zover; wij vertrekken op 1 maart 2018 naar Nepal! 

We willen jullie in deze eerste blog op de hoogte brengen van onze samenwerking met Diabeter en het doel in Nepal. In de blogs die hierop volgen zullen we onze ervaringen en foto's plaatsen zodat jullie op de hoogte blijven van onze belevenissen in Nepal. 

....maar wat gaan we daar nou eigenlijk doen?

Stel je voor: je bent acht jaar oud, je woont in Nepal en je krijgt plotseling de diagnose diabetes type 1. Wat dan? Diabetische gezondheidszorg in Nepal is niet zo gewoon zoals wij dat hebben in Nederland. Diabeter is een behandelingscentrum voor kinderen en jonge volwassenen met type 1 diabetes, waar ook Nicole onder behandeling is. Zij steunen het Life for a Child-project in Nepal. Life for a Child is een internationale Diabetes Federatie. Zij hebben een visie: 'no child should die of diabetes'. Het doel van dit project is om kinderen met diabetes type 1 in verschillende landen te helpen, zo ook Nepal. Dankzij de hulp van farmaceutische bedrijven en privé donaties heeft Diabeter een ondersteuningsprogramma kunnen opzetten. Hierdoor zijn insuline, glucosemeters en andere hulpmiddelen inmiddels beschikbaar. 

De kinderen met diabetes in Nepal bezoeken de kliniek elke drie maanden. Ze ontvangen insuline, naalden en een bloedglucosemeter. Zoals je op de video hieronder ziet, zijn er veel kinderen die hun insuline koud houden in een gat in de grond. De laatste keer dat Diabeter de klinieken in Nepal bezocht, gaven ze de kinderen speciale coldpacks, zodat de insuline koud blijft door de coldpack 10 minuten in het water te leggen.
Maar er is nog veel meer dat de zorg voor de kinderen met diabetes in Nepal kan verbeteren. Bijvoorbeeld: de wachttijden, soms moeten kinderen en hun ouders uren wachten op hun afspraak. Daarnaast de verpleegkundigen in Nepal, die nog niet eens de helft doen wat een diabetesverpleegkundige in Nederland doet.

Wij hopen hier een stukje aan bij te kunnen dragen in Nepal. De komende vier weken zullen we in Nederland een plan van aanpak gaan maken en voorbereidingen gaan treffen voor ons bezoek aan Nepal. Op 1 maart vliegen we naar Kathmandu, om vervolgens naar de kliniek in Dharan te vertrekken.

We hebben er ontzettend veel zin in en we zouden het leuk vinden als jullie ons willen volgen via deze blog!

Liefs, Nicole & Nadine